ஆவியோடு எனது அனுபவங்கள்.....!

ஆவின்னாலே எல்லாருக்கும் ஒரு பயம், திகில். சண்டைக்கு பயப்படாதவங்க  கூட பேய்க்கு பயப்படுவாங்க. நம்மில் பலருக்கும் ஏதோ ஒரு அமானுஷ்ய அனுபவம் கண்டிப்பாக இருக்கும். விக்கிரவாண்டி ரவிச்சந்திரன் ஆவியோடு பேசுவது பற்றி பல புத்தகங்கள் வெளியிட்டு இருக்கிறார். ஒரு மாதப் பத்திரிக்கையும் நடத்தி வருகிறார்.  ஆவிகளை பற்றிய என்னுடைய அனுபவங்கள இங்கே பகிர்ந்துக்கலாம்னு இந்தப் பதிவு.
நண்பர்கள் எஸ்.கே வும் மாதவனும் ஆவிகளைப்பத்தி பதிவு போட்டிருந்தாங்க, அதப்படிச்சிட்டு எனக்கு சில சம்பவங்கள் ஞாபகம் வந்தது.  அதப்பத்திதான் எழுதியிருக்கேன். இவை நேரடியாக நான் கேட்டு அறிந்தவை.

முதல் அனுபவம் எனது பெரியப்பாவிற்கு நேர்ந்தது. அவர் இளைஞராக இருக்கும் போது நடந்த சம்பவம் எப்படியும் 35 வருடங்களூக்கு முன்பு இருக்கலாம். அப்போது இரவில், வீட்டின் ஹாலில் அவரும் தாத்தாவும் தூங்கிக் கொண்டிருந்து இருக்கிறார்கள். திடீரென எழுந்து கொண்ட பெரியப்பா எதோ தெரிவதைப் போல தோன்ற என்னவெனக் கவனித்து இருக்கிறார். அது அங்கே இருந்த மேசையின் மேல் தோன்றிய ஒரு போர்ட்ரெயிட் அளவிற்கான மனித உருவம். அதிலிருந்து வெளிச்சம் கசிந்து கொண்டிருந்தது. முகம் மட்டுமே தெரியும் அளவிற்கு முக்காடு போட்டிருந்தது. மேலும் அது தாத்தாவையே உற்று நோக்கியபடி இருந்திருக்கிறது. அதன் பார்வையின் வீச்சு தாங்கமுடியாமலோ என்னவோ தாத்தா உசும்பி புரண்டு, புரண்டு, பின்னர் எழுந்து வெளீயே சிறுநீர் கழிக்கச் சென்றிருக்கிறார். அப்போது சற்று மறைந்த அவ்வுருவம், அவர் வெளியே சென்றவுடன் மீண்டும் தோன்றியிருக்கிறது. அது கண்டு, அது தாத்தாவைத் தாக்கக்கூடும் என்று அஞ்சிய பெரியப்பா, டேய்..என்று கத்தியபடி அதன்மேல் பாய்ந்திருக்கிறார். அது உடனே மறைந்து விட்டது.  பின்பு அவரும் தாத்தாவின் பின்னாலேயே சென்று  எங்கும்  பார்த்து  விட்டு  வந்தாராம்.

அப்புறம் வேறு எங்கும் அது தென்படவில்லை. அது பற்றி பலதடவை என்னிடம் கூறியிருக்கிறார்.  இத்தனைக்கும் என் பெரியப்பா ஒரு கடுமையான நாத்ததிகவாதி.  அறிவியல்  ஆர்வம்  மிகுந்தவர்.  ஐன்ஸ்டைன்  தியரிகளை கை தேர்ந்த விஞஞானிகள்  போல விளக்கும்  திறன் படைத்தவர் (இன்றும் எனக்குப் பல விஷயங்களில் ரோல் மாடலாக இருப்பவர்!).  அந்த ஆவியைப் பார்த்த போது அவர் செய்த பரிசோதனைகள் பற்றி சொல்லச் சொல்ல வியப்பாக இருக்கும். என் தாத்தாவும் அவரும் படுத்திருந்தது 90 டிகிரி ஆங்கிளில். இவர் அந்த உருவத்தை பார்த்தது அதன் இடது பக்கதில் இருந்து. எனவே அந்த உருவத்தால் இவரை நேருக்கு நேராகப் பார்க்க முடிந்திருக்காது. அந்த உருவத்தால் ஒருவர் விழித்துக் கொண்டு இருப்பதையும் அதைக் கவனித்துக் கொண்டிருப்பதையும் உணர (பார்க்க முடியவில்லை என்றாலும்)  முடிகிறதா என்று அறிய,  அவர் படுத்துக் கொண்டே காலையும் பின்னர் கையையும்  மெல்ல ஆட்டியிருக்கிறார். ஆனால் அந்த உருவம் அவர் டேய் என்று சத்தமிடும் வரைக்கும் அவரை உணரவில்லை! அது மறைந்த பின்பு அது நின்ற இடத்தில் ஏதும் சூடு அல்லது குளிர்ச்சி தெரிகிறதா என்று தடவிப் பார்த்திருக்கிறார். அந்த நள்ளிரவிலும் வீட்டைச் சுற்றி  (வெளியே  தெருவிலும்)  வந்து ஏதேனும் தெரிகிறதா என்று தேடியும் இருக்கிறார். எந்த ஒரு அடையாளமோ தடையங்களோ  கிடைக்கவில்லை. இதுவரைக்கும் அதன் மர்மமும் விளங்கவில்லை....!

இரண்டாவது அனுபவம் என் மாமாவின் நண்பருக்கு கிட்டத்தட்ட 30 வருடங்களுக்கு முன்பு நேர்ந்தது.  அப்போது அவர் வெளியூரில் வேலை செய்து கொண்டு இருந்தார். வாரம் ஒருமுறை வீட்டிற்கு வருவார். அப்படி ஒருமுறை வரும்போது தாமதமாகி இரவு பதினொரு மணிக்கு மேல் ஆகிவிட்டது. அவர் வீட்டிற்குச் செல்லும் வழியில் ஒரு வீட்டுத் திண்ணையில் வழக்கமாக ஒரு வயதான் பெண் படுத்திருப்பார் (அந்தப் பாட்டி வழக்கமாக அங்கே தான் தூங்குவார்). அன்றும் அந்த்ப் பாட்டி திண்ணையில் இருந்து கொண்டு இவரைப் பார்த்து என்ன இப்போதான் வரீங்களான்னு கேட்டிருக்காங்க! இவரும் ஆமா பஸ்ஸு கொஞ்சம் லேட்டு என்று சொல்லிவிட்டு வீட்டுக்குப் போய்விட்டார். வீட்டில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது மனைவியிடம் எதேச்சையாக அந்தப் பாட்டி கேட்டதைப் பற்றி சொல்லியிருக்கிறார். அவ்வளவுதான் அவர் மனைவி அம்மாடி என்று அலறியபடி மயங்கி விழுந்துவிட்டார். அந்தத் பாட்டி இறந்து போய் இரண்டு நாட்கள் ஆகிவிட்டதாம்! அந்த நபருக்கு அடுத்த இரண்டு நாட்களுக்குக் காய்ச்சல்!

இப்பிடி இரண்டு மறுக்க முடியாத அனபவங்களைப் பற்றிக் கேள்விப்பட்டு இருந்தாலும் எனக்கு ஆவிகள் பற்றி பெரிதாக நம்பிக்கை இல்லை. இப்படித்தான் ஒரு நண்பனிடம் ஆவிகளைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது வாக்குவாதம் வந்துவிட்டது.  தானும் ஆவியைப் பார்த்திருப்பதாக நண்பன் கூறீனான். நானோ  ஆவியயை நானே பார்த்தால்தான் நம்புவேன் என்று  சொல்லிவிட்டேன்.  நண்பன் சற்று யோசித்துவிட்டு அதற்கு ஏற்பாடு செய்கிறேன்.  அடுத்த வாரமே போவோம், நான் போன் பண்ணிக் கூப்பிடும் போது வந்தால் போதும் என்றான்.

வீம்புக்காக சரி பாத்துடுவோம் என்று சொல்லிவிட்டாலும் எனக்கு உள்ளுக்குள் ஒரு நடுக்கம் இருக்கவே செய்தது. அந்த வாரம் முழுவதும் நண்பன் எப்போது கூப்பிடுவானோ என்று நடுக்கத்திலேயே கழிந்தது. சரியாக 8வது நாள், இரவு 9 மணி இருக்கும், நண்பனின் தொலைபேசி அழைப்பு. பயந்து கொண்டே எடுத்தேன். உடனே கெளம்பி வா என்றான். நான் இந்த நேரத்திலேயா என்று தயக்கத்துடன் கேட்டேன். அவன் இதான் சரியான நேரம் என்று கூறிவிட்டான்.

அவன் என்னை மார்க்கெட் பகுதிக்கு அழைத்துச் சென்றான். கொஞ்சம் இங்கேயே இரரு வந்திடுறேன்னுட்டுப் போயிட்டான். எனக்கு திக்கு திக்குன்னு இருந்தது. சரி கூட நண்பந்தான் இருக்கானே, ஆவி ஒருவேளை இருந்தாலும் அது அவனுக்குத் தெரிந்த ஆவியாகத்தான் இருக்கும் அதனால் பிரச்சனை ஒன்றும் வந்துவிடாது என்று எனக்கு நானே சமாதானம் செய்து கொண்டேன். அதற்குள் அவனும் வந்து விட்டான். கையில் என்னமோ வைத்திருந்தான்.

அதை என் கையில் கொடுத்து ஆவி பாக்கனும்னியே இந்தா பாரு என்றான். வாங்கிப் பார்த்தால்.....
..
..
அது...............


ஆனந்த விகடன்........!



(மக்கா..... இதுக்கே ஒருவாரம் ரூம் போட்டு அழுதிருக்கேன், அதுனால நோ கெட்ட வார்த்தை ப்ளீஸ்........   மீ பாவம்ல?)

!